शनिवार, 5 जुलाई 2008

माझ बालपण

शाळेतील आठवणी शेयर करायला कुणाला बर आवडणार नाही, आणि ब्लॉग मुळे तर ह्या आठवणी अनेकान पर्यन्त पोचणार याचा मला खुप आनंद वाटतो त्या आठवणी संगण्या पूर्वी माझ्या बद्दल एका वाक्यात संगते "tom boy "
शाळेत कधी वेळेवर पोह्चलेच नाही त्या मुळे पहिल्या तासाला बाई नेहमी वर्गा बाहेर ठेवायच्या टाइम पास बरंया पैकी व्हायचा मात्र बाई एवड्यावर कुठे थम्बताय्त bonus म्हणुन मला नेहमी एक पान शुद्लेखन असायचा जाम वैताग यायचा ,सुरवातीला मी मोठ्या मोठ्या अक्षरात लिह्याचे म्हणजे एकदा ते पान लिहून लगेच संपाव, हळु हळु अक्षर मोठी होत गेली तस् तशी वहीची पान पण वाढत गेली नतर हे कधी थाबलठाउक नाही.... गृंहपाठ !!! स्वाभाविक आहे वर्गात व्ह्याचा किवा विश्रांति वेळी मात्र एकदा ह्या गोष्टी साठी प्रसाद मिळाला होता , क्लास मधे पुंडलिक जो होता शिकायला तसा हुशार नव्हता गृहपाट देखिल करत नव्हता वर्गात मस्ती बापरे त्याचा ह्या गोष्टींशी ३६ चा आकडा होता आणि सगळ्यात वाइट गोष्ट म्हणजे त्याला खर बोलयाची सवय होती वर्गात कुणी मस्ती केली कुणी कॉपी केलि कुणी क्लास मधे गुर्हपाट केला की हा आपण आदर्ष विद्यार्थी असल्याच भासवत बाई ना टेलीप्रोम्पटर सारखा सगळ सांगायचा त्यात त्याच्या हेतु मात्र कोणताच नसायचा पण त्याच्या चेहॅयावर गरुड़ जेप घेतल्या प्रमाणे प्रसन्नता असायची एकदा गणिताचा गृहपाट मी करायला विसरले आणि तो नेहमी प्रमाणे करून आलाच नव्हता त्या दिवशी तो शेवट च्या बाकावर तर मी शेवटून दुस्र्या बाकावर होते बाई आमच्या पर्यन्त पोचणार तो पर्यन्त गणित सोड्वुन झाल असत पण बाई ने बजावल होत की पेनसिल कुणीही हातात घ्यायची नाही तरीही मी पूर्ण केला असता चुकल अस्त गणित पण गृहपाट केला नाही म्हणुन मार तरी पडला नस्ता मात्र आमच्या नशिबाच्या आई ला घोड़ा लागला त्या पुंडलिका मुळे मी त्याच्या समोर ऑफर टेवली त्याला सांगितला की गप्प रहा मी गणित २ मिनिटात सोड्व्ते तू फक्त गप्प रहा आणि कॉपी कर पण नाही ह्याच्या अंगात जणू छत्रपति संचाराले त्याने तोंड उघडल्या बरोबर बाई आल्या व आधी त्याच्या कानाखाली तुतारी वाजवली आणि नंतर मझां वर्गा अभिषेक झाला
भांड्ण नेहमीच व्ह्याची मला अनेक जण मोट्या म्हणायचे (कोकणित मोट्या म्हणजे जाडी) अमेय हा नालायक मुलगा नेहमी मला छळायचा आणि त्याची छळायची स्टाइल विचित्र होती तो मकडा सारखे चेहरयाचे हावभाव करायचा आणि ते हाव भाव बघून मला इतका राग याचा की विचारू नका शिवाय नेहमी मोटया म्हणायचा एक दिवस मला मोटया म्हटल्यावर मी ह्याला शिवि दिली त्यानेही शिव्या दयाला सुरवात केलि मला भयंकर राग आला मी जाड्जुड असल्यान त्या संगाड्याला धक्का दिल्या बरोबर तो बाकावर जाऊन आदळला साल्याला लागल नाही पण मी धक्का दिला म्हणुन तो फड्फ़ड़त बाई कड़े गेला बाई आल्या आणि दोघांन समोर दोन option ठेवले १) दोघानी बागेत झाडाना पाणी घालायच २ ) दोघानी पट्टी चा मार खायचा , माज्याही मानत तोच विचार आला जो त्याच्या आला आम्ही दोघानी बागेत पाणी घालायच ठरवल त्यानुसार आम्ही बागेत गेलो पण नंतर कोणास ठाउक माज्या मनात काय आल मला बागेत पाणी घालण योग्य वाटला नाही prestige चा प्रश्न अस काही तरी माज्या मनात आल मी पाइप तिथेच टाकला व बाई कड़े गेले बोलले की मला मारा बाई ने सुद्धा वेळ न घालवता एकदाच जोरात मारल किर्र असा आवाज माज्या कनापर्यंत पोचताच डोळ्यातुन अश्रु आले पण मनात काही तरी वेगळ केल्या सारखा वाटल आणि तिळकाच आदर्ष डोळ्या समोर आला hehehehe
दरवर्षी वर्ग बदलत गेली मस्ती सुद्धा वाढत गेली पण जेव्हा आठवित पोचले तेव्हा मी मुलगी असल्याचा लक्षात आल ८०% हुन जास्त माझया क्लास मधल्या मुलाना true love झाल अर्थात मला सुद्धा झाल मला जो मुलगा आवडला तो ९ वीत होता सिद्धेश चौहान पण तो मला धुप घालत नव्हता कारण मी जाड जुड़ होते आणि त्यात दिसायला सुद्धा बाव् ळट होते सिद्धेश काय कोणत्याच मुलानी मला हिरवा कंदील दाखवला नस्ता जाउदे तर सिद्धेश नावाचा मुलगा मला आवडायचा रोज त्याला इंटरवल वेळी पाहायच स्कूल सुटल्यावर पाहायच असेम्बली मधे त्याला बतिशी दाखवायची अस एक वर्ष चालल जेव्हा तो १० वीत आणि मी ९ वीत पोचले तेव्हा मी ठरवल की ह्याला जाउन विचाराव की मी सुद्धा तुला आवडते की नाही कारण त्याच शेवटच वर्ष होत सेंड ऑफ़ झाल्या नंतर तो मला कधीच दीशणार नव्हता त्याला विचारन्याचा योग स्पोर्ट्स डे दिवशी आला मी त्याला prapose करायचा ठरवल त्यासाठी मी एक छोटस love letter लिहिल एका ओलिच DO U love ME पण त्याने ती चिठ्ठी हातातच घेतली नाही solid रडले मी घरी जाताना मला हिन्दी सिनेमाची सगळी sad गाणी आठवली ८, १५ दिवस स्वताला बराच त्रास दिला आणि फोलो उप म्हणुन मी ३ विषयात नापास नंतर मात्र प्रेमाच भुत उतरला मी solid हादरले होते तिन रेड लाइन बघून माझया रिजल्ट वर नंतर काही दिवसात मी माझया मूळ आयुष्यात पधार्पण केल आणि २००२ मद्धे माजी ssc झाली hssc च्या आठवणी दुसर्या पोस्ट मधे to be cont ------

1 टिप्पणी:

साधक ने कहा…

सगळ्यांची कथा थोडीफार अशीच असते.खरं १०वीला फेल होणं वगैरे तर ते आप्ल्यावरचे सग्ळ्यात मोठे दूषण असते पण त्याला विनोदाची झालर देउन पेश करणं सर्वांना नाही जमत. मी पण १२ वीला एकदा आराम केला. कारणची तेच. छान वाटलं लेख वाचून. बेस्ट ब्लॉग.